Tien jaar geleden stond mijn wereld op zijn kop. Ik werd geconfronteerd met een uitdaging die ik niet had zien aankomen en waarvan ik dacht dat het mij nooit zou overkomen: een burn-out. Die periode in mijn leven was gevuld met onzekerheid, uitputting en machteloosheid. Ik voelde me compleet verloren. Wat volgde was een wankele weg naar herstel. Uiteindelijk heeft dit mij sterker gemaakt en ben ik nu de persoon die ik wil zijn, zonder compromis.
In deze blogserie "De schaamte voorbij" deel ik mijn persoonlijke verhaal*. Van de dieptepunten tot de momenten van doorbraak. Ik nodig je uit om met me mee te kijken, te luisteren en te voelen.
Sophie zit bij Maya op de bank om te praten over Cathelijne. Maya merkt op dat Sophie alleen maar boos wordt op Cathelijne wanneer het om een ander gaat. Ze herinnert zicht de confrontatie over Frederique en de boosheid die ze daarbij gevoeld had.
Je hebt mail
Ze kijkt op naar Maya. Ze heeft een punt. Ze kan prima boos worden op wat Cathelijne allemaal doet, alleen niet als het om haarzelf gaat. Sophie weet niet zo goed wat ze daar nu mee moet. Ze baalt vooral van zichzelf. Haar medewerkers zijn niet bestand tegen het politieke spelletje dat Cathelijne constant lijkt te spelen. Zij zou dat wel moeten zijn. Dat is letterlijk haar werk. Zij is de buffer tussen Cathelijne en de teams.
Ze kijkt naar de veel te volle asbak en haar onaangeroerde glas met water. Ja, ze is echt lekker voor zichzelf aan het zorgen. Er perst zich een diepe, moedeloze zucht tussen haar lippen door. Haar hoofd is even klaar met alle inzichten en analyses. Ze is gewoon te moe. Ze probeert de paniekerige stemmen in haar hoofd even te negeren terwijl ze afscheid neemt van Maya: “Als er iets is kan je me altijd bellen hè.”. Terwijl ze naar huis loopt besluit ze voor de tiende keer deze week om te gaan zwemmen. Ze heeft een hekel aan hardlopen. Van het idee om tussen de zwetende lijven in een sportschool te gaan zitten krijgt ze spontaan buikkramp. Van zwemmen wordt ze in ieder geval rustig. Het water dat al het geluid dempt en je lichter maakt. Ze is altijd al dol geweest op het water. Haar moeder had haar niet voor niets op haar derde al op zwemles gezet. Ja, dat idee voelt goed, lekker zwemmen! Diep van binnen weet ze heus wel dat ze dat niet gaat doen, maar het voornemen alleen al voelt sterk in een heel fragiele tijd. Dat heeft ze gewoon even nodig. Ze wentelt zich in de illusie van haar keuze.
Eenmaal thuis ziet ze een lampje op haar computer subtiel knipperen. Hè, die had ze toch uitgezet? Ze ramt een paar keer op de enter toets.
Haar computer blijft weer eens hangen op een bestand dat blijkbaar niet goed was afgesloten. Ze staart even naar het scherm en drukt op annuleren. Haar computer lijkt soms een eigen willetje te hebben. Vol enthousiasme start hij de webpagina’s uit haar laatste sessie weer op. Haar mail staat op het voorste tabblad en haar oog valt op een mailtje van een van één van de medewerkers van team Fontein: Riekie. Het onderwerp van de mail is: jammer.
Dat is raar, Riekie is helemaal niet van het mailen. Ze heeft een hekel aan alles dat met computers te maken heeft. Sophie heeft Riekie uitgebreid les gegeven toen ze over gingen naar de digitale rapportages. Hoewel ze eigenlijk gewoon haar computer wilde afsluiten, klikte ze toch op dat éne mailtje.
Há die Sophie,
Ik hoorde van Cathelijne (wilde eerst een andere naam schrijven, maar laat ik het netjes houden), wat er met je aan de hand is. Ik vind het heel erg voor je. Je wil zo veel, niet alleen voor de bewoners, maar ook voor het personeel. Dit heb ik altijd gevoeld bij je en daarom mag ik je zo graag. Niet om te slijmen hoor, je kent me. Ik had al zo’n raar gevoel over dat je ziek was.
Sophie, ik hoop dat je er gauw weer bovenop bent. Laat mijn gevoel niet uitkomen.
Ja Sophie, ik kan niet lullen, maar wel mailen.
Dikke kus, Riekie
--------------------------------------------------------------------------------------------
Met vriendelijke groet,
Riekie van Waveren
Verzorgende IG
ZorgCirkel – St. Vitus
rvanwaveren@zorgcirkel.nl
Sophie had er de hele dag op zitten wachten en toch komen ze als donderslag bij heldere hemel: de tranen. De tranen die al hadden moeten komen toen ze het berichtje van de bedrijfsarts binnen kreeg. De tranen die hadden moeten komen tijdens het gesprek met Maya of de herinnering aan het gedoe met Frederique. Al die tranen komen nu in één grote waterval uit haar ogen stromen. Toch zijn het dit keer geen tranen van onmacht en frustratie. Deze tranen komen niet uit moedeloosheid. Deze tranen geven kracht. De mail van Riekie raakt haar diep, omdat Riekie haar ziet. Riekie wéét wat er aan de hand is en waarom. Voor het eerst sinds ze thuis zit voelt het alsof dat ook mág. Het voelt alsof het logisch is.
Sophie leest de mail nog een keer. Nog een keer. En nog een keer. De tranen drogen op en ze leest nu voor het eerst ook de humor. De typische humor van Riekie. Riekie is de belichaming van het gezegde ruwe bolster, blanke pit. Riekie heeft een hekel aan Cathelijne en is één van de weinige die dat ook uit durft te spreken. Ze zegt het niet rechtstreeks tegen Cathelijne, maar verder weet iedereen het. Sophie heeft in gesprekken met Riekie altijd geprobeerd dat wat te temperen en wat nuance aan te brengen. Nu is ze zo blij met de ongenuanceerde afkeer van Riekie. Dat had ze echt even nodig!
* Uit privacyoverwegingen zijn namen en persoonlijke kenmerken in dit verhaal aangepast.
