Tien jaar geleden stond mijn wereld op zijn kop. Ik werd geconfronteerd met een uitdaging die ik niet had zien aankomen en waarvan ik dacht dat het mij nooit zou overkomen: een burn-out. Die periode in mijn leven was gevuld met onzekerheid, uitputting en machteloosheid. Ik voelde me compleet verloren. Wat volgde was een wankele weg naar herstel. Uiteindelijk heeft dit mij sterker gemaakt en ben ik nu de persoon die ik wil zijn, zonder compromis.
In deze blogserie "De schaamte voorbij" deel ik mijn persoonlijke verhaal*. Van de dieptepunten tot de momenten van doorbraak. Ik nodig je uit om met me mee te kijken, te luisteren en te voelen.
Terwijl ze in gesprek is met Maya, wordt er een herinnering van een nogal heftige confrontatie met Cathelijne getriggerd. Althans, hij was heftig voor Sophie. Cathelijne had er duidelijk minder last van. Sophie denkt terug aan het voorval dat ervoor zorgde dat ze uit woede en verbijstering niet eens iets uit kon brengen. Het ging over één van de medewerksters uit Sophie's team: Frederique.
Het gedoe met Frederique
Eén keer in de twee weken hadden Cathelijne en Sophie een vast overlegmomentje. Even samen afstemmen, de neuzen dezelfde richting op en door. Het ging vaak over praktische zaken, budgetdingen, ziekteverzuim van de teams en soms over individuele medewerkers. De overleggen waren altijd kort en zakelijk geweest, tot Sophie aan de slag ging met een nieuw project. Haar afdelingen zouden een pilot draaien voor een nieuwe dienstregeling. De taken die aan de functieprofielen hingen zouden hiermee iets veranderen, maar het zou vooral beter zijn voor de balans tussen werk en privéleven van de medewerkers. Daarbij zou het ook zorgen dat er vaker een bekend gezicht aan het bed van de bewoners stond, dus het was echt een win-win situatie. Sophie was erg enthousiast over de pilot. Cathelijne was dat ook, maar om hele andere redenen.
Cathelijne was zich al jaren aan het ergeren aan de verworven rechten die sommige van de oud gedienden hadden binnen het St. Vitushuis. Er waren dingen met sommige medewerkers afgesproken voordat Cathelijne daar kwam werken, waar zij het niet mee eens was. Helaas kon zij hier niet zomaar vanaf. Door de pilot zag ze een opening. Er was goedkeuring van de OR om oude contracten open te breken, zodat ze aan konden sluiten bij de nieuwe manier van werken. Hier was wel wat weerstand tegen geweest, maar tot haar verbazing had Sophie dat zonder al te veel problemen opgelost. Cathelijne zag meer mogelijkheden. Dus toen Sophie binnen kwam lopen viel ze meteen maar met de deur in huis: “Hey, Soof, die contracten zijn opengebroken hè? Nu heb ik begrepen dat iedereen daar nu mee akkoord is, klopt dat?” Sophie kijkt haar even vragend aan: “Uhm, ja, niet dan? Ik dacht dat iedereen aan boord was, ik heb van iedereen een handtekening…?” “Ja, dat klopt hoor, dat heb ik gezien. Dat is ook helemaal prima, maar ik wilde het even hebben over Frederique.”. Frederique was een verpleegkundige die helaas wat lichamelijke problemen had. Ze was een ontzettend lieve en geduldige vrouw, maar kon door de reuma geen zwaar werk meer doen. Voordat Sophie bij het St. Vitus kwam werken, had zij een tijd ziek thuis gezeten. Gelukkig was er aangepast werk gevonden voor haar. Ze kon activiteitenbegeleiding gaan doen. Alle andere activiteitenbegeleiders waren ondertussen weg en vervangen voor meer handen aan het bed. Frederique was altijd gebleven en deed ook veel huishoudelijke taken en nam de voeding voor alle bewoners op zich als ze er was. Zo werkte het prima binnen het rooster. Maar ja, het was wel anders dan de norm. Daar kon Cathelijne niet zo goed tegen. Dus Sophie voelde de bui al een beetje hangen. “Ik vind eigenlijk dat Frederique nu ook gewoon weer alle taken moet gaan uitvoeren, ze heeft de papieren ervoor, dus ze moet gewoon de zorg weer gaan verlenen.” Sophie baalde als een stekker, waarom maakte Cathelijne hier nu zo’n probleem van? Er klaagde niemand over, er was geen extra personeel nodig voor deze oplossing, het kost Cathelijne helemaal niets! Sophie zou haar dat graag lekker ongenuanceerd in haar gezicht gooien. Dat deed ze natuurlijk niet. In plaats daarvan probeerde ze het wat subtieler aan te pakken: “Ik ben bang dat als we haar weer volledig in de zorgtaken gaan zetten, dat ze binnen de kortste keren uitvalt. Dan gaat het verzuim weer omhoog.” Sophie was erg tevreden met deze invalshoek. Cathelijne was erg gevoelig voor de verzuimcijfers. Ze was stiekem een beetje trots dat ze dit zo snel had bedacht. Ze was altijd wel snel, maar bij Cathelijne lukte dat op de één of andere manier vaak niet. Dan blokkeerde haar hoofd gewoon. Nu lukte het wel, dus dat was fijn. “Mooi.” Sophie kijkt Cathelijne vragend aan: “Mooi? Hoe bedoel je mooi?”. Cathelijne haar dunne lippen perste zich tot een klein streepje. Was het nu een ingehouden glimlach of was ze zich juist aan het verbijten? “Ja, mooi. Als ze uitvalt, dan kunnen we eindelijk een traject met haar starten. Ze moet nu maar eens door hebben dat er geen plek voor haar is. Laat het haar maar voelen, ik wil nu weleens van haar af!”. Sophie was met stomheid geslagen. Zei ze dit nu echt?
Sophie loopt verdwaast over de gang als ze de deur van Cathelijne dicht hoort vallen. Ze had daar met haar mond vol tanden naar Cathelijne zitten staren. Die had het niet eens doorgehad. Ze ging gewoon over naar de volgende agendapunten. Ze ging er gewoon vanuit dat Sophie dit ging doen. Sophie wist op dat moment echt even niet wat ze moest doen. Ze wist maar één ding, ze ging de nieuwe pilot zeker niet gebruiken om Frederique eruit te werken.
VERA!
Natuurlijk, ze moest naar Vera. Vera werkte al langer met Cathelijne en was de enige teammanager die het zo lang met haar had uitgehouden. Blijkbaar wist zij hoe ze met haar om moest gaan. Ze stormt het kantoor van Vera binnen en gaat achter het bureau tegenover haar zitten. Vroeger was dit het Bureau van Sophie, maar het was echt veel te ver weg van haar team. Ze had nu haar eigen kantoor pal naast haar ene team en om het hoekje van het tweede team. Zo was ze veel makkelijker bereikbaar en hield ze ook meer overzicht. Het was ideaal. Toch miste ze het wel dat ze op elk moment even kon sparren met Vera, dat ging altijd zo lekker vanzelf. Vera was nog even druk aan het typen. Toen Sophie binnenkwam had ze kort haar hand opgestoken en was Sophie dus neergeploft op haar oude stoel. Ze stopte net haar mond vol met lekkers uit Vera’s snoeppot toen Vera naar haar opkeek: “Vertel!”. Sophie slikte snel de zoete brij weg en gooide zonder nuance zo het hele verhaal eruit. Vera luisterde, trok zo nu en dan een wenkbrauw op en schudde aan het eind van het relaas met haar hoofd. “Och, ja, dat is typisch Cathelijne. Dan heeft ze zich weer iets in haar hoofd gehaald.” Sophie keek haar vol verbazing aan: “Vind jij dit normaal?” Vera dacht even na: “Nee, dat zeg ik niet, maar het is meestal niet zo heftig bedoeld als dat ze het zegt. Ze wil gewoon dat het allemaal eerlijk verdeeld is en dat Frederique ook haar best doet. Als je met haar gewoon langzaam op gaat bouwen en kijken naar wat ze wel in de zorg kan doen, dan is dat al genoeg. Ze hoeft echt niet al het zware werk weer te gaan doen. Dat zegt ze nu alleen om een statement te maken.”. Sophie voelde zich nog niet helemaal lekker bij dit antwoord, maar Vera hield het al lang met Cathelijne uit. Ze besloot het voor nu gewoon even af te wachten. Ze had toch nog een afspraak met haar HR-adviseur staan volgende week. Ze zou het dan wel even bespreken.
* Uit privacyoverwegingen zijn namen en persoonlijke kenmerken in dit verhaal aangepast.
