De schaamte voorbij | Deel 3: Rock bottom

De schaamte voorbij

Tien jaar geleden stond mijn wereld op zijn kop. Ik werd geconfronteerd met een uitdaging die ik niet had zien aankomen en waarvan ik dacht dat het mij nooit zou overkomen: een burn-out. Die periode in mijn leven was gevuld met onzekerheid, uitputting en machteloosheid. Ik voelde me compleet verloren. Wat volgde was een wankele weg naar herstel. Uiteindelijk heeft dit mij sterker gemaakt en ben ik nu de persoon die ik wil zijn, zonder compromis.

In deze blogserie "De schaamte voorbij" deel ik mijn persoonlijke verhaal*. Van de dieptepunten tot de momenten van doorbraak. Ik nodig je uit om met me mee te kijken, te luisteren en te voelen.

Deel 3: Rock bottom

Nou ja, slapen deed ze inderdaad, maar of het goed was… Ze had de eerste helft van de nacht liggen draaien en zweten. De nachtmerries werden enkel onderbroken door slaapdronken tripjes naar de wc om de pizza van de avond er voor er weer uit te gooien. Die pizza was echt een heel slecht idee trouwens. Sophie was een paar jaar geleden gediagnosticeerd met een vertraagde maagontlediging. In de volksmond ook wel luie maag genoemd. ‘Echt alles aan mij is lui!’ had ze toen gegniffeld. Hijgend op de badkamervloer terwijl ze van voren niet meer wist of ze van achteren nog leefde had ze wat meer moeite om de humor ervan in te zien. Stress is nogal een trigger voor een luie maag. Vet eten ook. Al met al hadden haar keuzes in een korte waan van overmoed geleid tot dit moment. Het moment waarop ze zich op een stapel wasgoed had gestort, omdat ze de energie niet meer had zich weer naar haar bed te slepen. Ze had haar ogen dicht. Vlak voor ze weer in slaap viel steeg ze even op uit haar lichaam om neer te kijken op het naakte hoopje zelfmeelij in de hoek van de vieze badkamer. Dus zo zag rock bottom eruit. Lekker is dat. De grootste kater van haar leven en dat zonder het genot van een goed feestje vooraf.

Ze wordt wakker van de zachte tik van het lichtknopje. Ze opent haar ogen om ze meteen weer met een dramatische frons te sluiten. Met nog steeds dichtgeknepen ogen krabbelt ze op naar een zittende positie. Voorzichtig gluurt ze door haar wimpers naar de dader van de lichtaanval. Marko kijkt bezorgt op haar neer. ‘Heb je hier nu de hele nacht gelegen?’. Nog steeds wat versuft kijkt Sophie om zich heen terwijl het besef van de absurditeit van de situatie langzaam tot haar doordringt. Ze zit poedelnaakt in het midden van een berg vuil wasgoed op een halve meter afstand van de toiletpot. Door de halfslachtige poging de zurige geur van het braaksel weg te schrobben hangt er nu een flinke chloorwalm om de wc heen. Haar mond smaakt en ruikt alsof er iets in gestorven is. Tot overmaat van ramp kijkt de man waar ze hoopt ooit weer seks mee te hebben meewarig naar dat uitgezakte hoopje mens in het volle, harde, badkamerlicht. Dahag, laatste restje romantiek. Ze begint zachtjes te grinniken. Marko trekt een vragende wenkbrauw op, wat nog meer op de lachspieren van Sophie werkt. Voor ze het weet ligt ze weer languit op de badkamervloer, dit keer onbedaarlijk lachend. Marko weet zich duidelijk geen houding te geven en dat helpt de situatie voor geen meter vooruit. Sophie kan niet stoppen en weet met horten en stoten een paar woorden tussen de uithalen door te krijgen: ‘Laat…. me….. maar….effe…..’. Marko had zo’n lachbui al eens eerder meegemaakt, maar nog nooit in een situatie zoals deze. Hij heeft überhaupt nog nooit een situatie zoals deze meegemaakt. Hij haalt zijn schouders op en loopt de badkamer uit. ‘Ik laat de deur op een kier, ok?’ Hij krijgt geen antwoord.

Sophie veegt met haar handdoek over de beslagen spiegel en kijkt zichzelf aan. Wallen? Check. Rode ogen? Check. Bleek als een geest? Check. Ze beweegt haar onderkaak wat ongemakkelijk van links naar rechts. De lachbui had haar kaakspieren ernstig op de proef gesteld. Ze kijkt nog een keer in de spiegel. Hoewel ze er uiterlijk niet veel van opgeknapt is, heeft de douchebeurt haar wel degelijk goed gedaan. Terwijl ze worstelt om haar nog klamme benen in haar skinny jeans te manoeuvreren hopt ze de slaapkamer in, waar Marko net zijn werkkleding aan het aantrekken is. Dat is waar ook, hij moest vandaag ook nog aan het werk, een klusje tussendoor voor een vaste klant die niet kon wachten. Teleurgesteld kijkt ze hem aan. ‘Kan je niet zeggen dat je ziek bent ofzo?’ ze gebaart met haar hoofd naar het bed. ‘Breng me niet in de verleiding!’  Zijn strenge toon wordt volledig onderuit gehaald door de speelse glimlach op zijn gezicht. ‘Laat je me nu helemaal allééhéén?’ Sophie pruilt met haar lip. Ze ziet dat Marko een fractie van een seconde twijfelt en snel tovert ze weer een lach op haar gezicht. ‘Nee joh, ik ben oké. Ik bel Maya zo wel even.’. Ze wil vooral niet dat hij zich schuldig gaat voelen. Nu niet in ieder geval, ze voelt zich oprecht prima.

* Uit privacyoverwegingen zijn namen en persoonlijke kenmerken in dit verhaal aangepast.